Gabriel Jiménez Emán (Venezuela): 6 poemas al griego. Traducción de Stelios Karayanis (Grecia)

 

 

 

 

6` Poemas de Gabriel Jiménez Emán

6  Ποιήματα του Γκαμπριέλ Χιμένεθ Εμάν

Traducción : Stelios Karayanis

Μετάφραση : Στέλιος Καραγιάννης

 

 

 

 

Las madres

 

Las madres no existen.

Van de un lado a otro

y no hacen nada preciso

pero bajo sus dedos

todo ocurre.

Nunca están completamente sentadas

o de pie

y cuando se acuestan

nadie las ve.

Las madres no existen.

Sólo aparecen

o desaparecen.

 

 

 

 

En el parque

 

A Reynaldo Pérez-So

 

He llegado otra vez a este parque

y me he sentado a oír el ruido

que hace mi conciencia.

Al pararme y parpadear, al sentarme otra vez,

al registrarme los bolsillos siento que algo

se agrieta en otra persona, vasos y botellas

caen de mesas que nunca he visto

y se rompen sin hacer ruido.

He venido a leer al parque y no puedo adelantar la lectura

si un niño me mira,

pues mis ojos me miran con los suyos

y sólo veo páginas blancas

sobre mis manos.

Si un pájaro vuela cerca de mí

No puedo verlo realmente, sólo presiento su aleteo

¿en mis oídos? ¿en un árbol situado detrás del sol?

Ignoro asimismo por qué hiero la hierba con mis pasos

y de dónde he sacado fuerzas

Para igualarme a las hojas.

El parque está ahí siempre, aliviando mi tentación.

Y ahora no sé si estoy en él.

 

 

 

 

 

ME OBSESIONA UNA IMAGEN

 

          A Gustavo Pereira 

 

Me obsesiona una imagen que es muchas

Es la imagen de un patio llovido

Y de unas flores tímidas.

La imagen de un niño mirando las nubes

mientras un gato duerme sobre las hojas secas.

Es una vieja imagen que me sigue

cuando abro los ojos:

veo la cara húmeda del tiempo

y sueño, dentro de la hamaca,

con los inviernos rotos.

Mientras tanto

mi cuerpo cumple su destino de cuerpo

por estos arrabales, va por antiguas callejas

reconociendo fachadas en su paseo nocturno.

Entra el cine, al bar. Y bebe su ron solitario.

Tantas veces vine, tantas veces fui

buscando esa Nada, sin saberlo.

 

 

 

 

YO QUE ME CREÍA

 

Yo que me creía un gran poeta

Que me creía un hermoso imbécil con barba

Que me creía un sol cotidiano

Ahora me asomo al cuarto cerrado

De mi espíritu

Y veo peces dormidos bajo el agua

Veo pájaros perdidos en la noche blanca

Veo mis ojos aparecer en la puerta de mi alma

Considero también la posibilidad de irme por el cielo

A beber cervezas con los amigos al lado de aquella nube

Que me hace guiños detrás de la mejilla de Dios.

 

 

 

 

SOBRE LA PIEL DEL MAR

 

Sobre la piel del mar

la luz azul

del amanecer

recoge los restos

de la noche

y los envía

a la alcoba

donde los amantes

se han llenado

cada uno en el cuerpo

del otro

y caminan sigilosamente

en la penumbra

de la habitación

en busca

de agua

y de silencios acurrucados en rincones

afueras las palmas comienzan

su diálogo con el viento

mientras voy en busca del dulce pezón

de donde salgo limpio

a buscar los horizontes

a pescar delicias marinas

para mi boca

para mi labio inquieto de sueños

llevo tatuadas en la espalda

caricias de la amada

la brisa entra al espíritu

como ráfaga milagrosa

que detiene el tiempo

en la palma de mi mano

 

 

 

 

ENAMORAO

 

El cielo me regala nubes borrachas

el mar me envía mensajes

a través de estas palmeras

las gaviotas alimentan fantasmas al romper

las olas

la brisa marina me estampa la cara

la imagen de tus

ojos

con su bandolín mi padre me dedica un valse triste

desde una

barcarola

una pareja joven pasa ante mis ojos

derrotada por el

amor

y un niño le pone un lacito de algas

en la tenaza a un

cangrejo.

Allá dentro en la cocina de la casa

tú murmuras una canción marinera

mientras las botellas de vino refrescan la nevera

y los pescados crepitan en el aceite

para excitar a los

gatos

y acrecentar nuestro apetito de existir.

Un mosquito atraviesa la piel de mi brazo

con su dulce pinchazo

para confirmarme que estoy vivo

te llamo para que veas pasar la próxima edición de

gaviotas

las ruinas del pobre pasado de este pueblo

me deslumbran con sus muertes desconocidos

que pensaban en un

futuro

qué fortuna poder vivir este presente contigo

amor mío

enamorao como estoy de tus piernas de majarete del

trópico

de tus brazos de durazno joven

y de tus ojos que me miran desde una distancia turquesa

pues la muerte aquí no tiene recuerdo}

perdió la memoria siendo niña

con un cabezazo que se dio distraída

con la bóveda del

cielo

abre tus brazos amor mío allí voy

como un meteoro a cobijarme en tus pechos

y a regalarte mi aliento

enamorao

metido en este atardecer bondadoso

que se ha dedicado a hacerme feliz

con todas sus

fuerzas

y

con todas

sus lágrimas.

 

 

 

 

 

 

 

 

ΟΙ ΜΑΝΕΣ

 

Οι μάνες δεν υπάρχουν.

Πάνε απ’ τη μια μεριά στην άλλη

και δεν κάνουν τίποτα συγκεκριμένο

αλλά κάτω απ’ τα δάχτυλά τους}

όλα συμβαίνουν.

Ποτέ δεν είναι εντελώς καθισμένες

η στο πόδι

κι όταν αποστάζουν

κανένας δεν τις βλέπει.

Οι μάνες δεν υπάρχουν.

Μόνο εμφανίζονται

η εξαφανίζονται.

 

 

 

 

ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ

 

Στον Ρευνάλδο Πέρεθ-Σο

 

Ήρθα και πάλι σ’ αυτό το πάρκο

και κάθισα για ν’ ακούσω το θόρυβο

που κάνει η συνείδησή μου.

Έχοντας σταματήσει και βλεφαρίσει, έχοντας καθίσει γι’ άλλη μια φορά,

για να ψάξω τις τσέπες μου νιώθω ότι κάτι

ραγίζει  σε ένα άλλο πρόσωπο, κούπες και μποτίλιες

πέφτουν απ’ τα τραπέζια που ποτέ δεν είδα

και σπάνε δίχως να κάνουν θόρυβο.

Ήρθα να διαβάσω στο πάρκο και δε μπορώ να προχωρήσω στο διάβασμα

αν ένα μικρό παιδί με κοιτάξει,

αφού τα μάτια μου  με κοιτάζουν με τα δικά του

και βλέπω μόνο σελίδες λευκές

πάνω στα χέρια μου.

Αν ένα πουλί πετάξει κοντά μου

δεν μπορώ στην πραγματικότητα να το δω, προαισθάνομαι μόνο το φτεροκόπημά του

στ’ αυτιά μου; σε ένα δέντρο που στέκει πίσω απ’ τον ήλιο;

Αγνοώ επίσης γιατί πληγώνω τη χλόη με τα βήματά μου

και που βρήκα τις δυνάμεις

Για να εξισωθώ με τα φύλλα.

Το πάρκο υπάρχει εκεί πάντα, ερεθίζοντας τον πειρασμό μου.

κι τώρα δεν ξέρω αν βρίσκομαι σ’ αυτό.

 

 

 

 

ΜΕ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΕΙ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ

 

         Στον Γουστάβο Περέιρα

 

Με στοιχειώνει μια εικόνα που είναι πολλές

Είναι η εικόνα μιας μουσκεμένης απ’ τη βροχή μεσαυλής

και κάποιων ντροπαλών λουλουδιών.

Η εικόνα ενός παιδιού που κοιτάζει τα σύννεφα

ενώ ένας γάτος κοιμάται πάνω στα ξερά φύλλα.

Είναι μια παλιά εικόνα που με ακολουθεί

όταν ανοίγω τα μάτια μου:

βλέπω το υγρό πρόσωπο του καιρού

και ονειρεύομαι, dentro de la hamaca,

με τους χειμώνες τσακισμένους.

Εν τω μεταξύ

το κορμί μου εκπληρώνει το σκοπό του κορμιού

σ’ αυτά τα φτωχά προάστια, πάει μέσα π’ τα παλιά σοκάκια

αναγνωρίζοντας τις  προσόψεις στο νυχτερινό του διάβα.

Μπαίνει στο σινεμά, στο μπαρ. Και πίνει το μοναχικό του ρούμι.

Τόσες φορές ήρθα, τόσες φορές βρισκόμουν

να ψάχνω αυτό το Τίποτα, δίχως να το ξέρω.

 

 

 

 

ΕΓΩ ΠΟΥ ΘΕΩΡΟΥΣΑ ΠΩΣ ΗΜΟΥΝ
 

Εγώ που θεωρούσα πως ήμουν ένας μεγάλος ποιητής

Που θεωρούσα πως ήμουν ένας όμορφος ηλίθιος με μούσι

Που πίστευα πως ήμουν ένας καθημερινός ήλιος

Τώρα σκύβω στο περίκλειστο δωμάτιο

Του πνεύματός μου

Και βλέπω ψάρια κοιμισμένα κάτω απ’ το νερό

Βλέπω πουλιά χαμένα μες στη νύχτα

Βλέπω τα μάτια μου να εμφανίζονται στην πόρτα της ψυχής μου

Θεωρώ επίσης την πιθανότητα του να φύγω μες στον ουρανό

Να πιω μπύρες με τους φίλους μου δίπλα σε κείνο το σύννεφο

Που μου γνέφει πίσω απ’ το μάγουλο του Θεο

 

 

 

 

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΔΕΡΜΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
 

Πάνω  στο δέρμα της θάλασσας

το γαλάζιο φως

της χαραυγής

περισυλλέγει τα υπολείμματα

της νύχτας

και τα στέλνει

στην καλύβα

όπου οι εραστές

την πλήρωσαν

ο καθένας μέσα απ' το κορμί

του άλλου

περπατώντας αθόρυβα

μες στο σκοτάδι

του δωματίου

ψάχνοντας

για νερό

και τις σιωπές τις κουρνιασμένες στις γωνιές

απ’ έξω οι φοινικιές αρχίζουν

το διάλογό τους με τον άνεμο

ενώ είμαι σε αναζήτηση της γλυκιάς της ρώγας

απ’ όπου θα βγω καθάριος

για να ψάξω τους ορίζοντες

για να ψαρέψω θαλασσινές γλύκες

για το στόμα μου

για το ανήσυχο χείλι μου των ονείρων

φέρω σταμπαρισμένα στην πλάτη μου

χάδια της ερωμένης μου

η αύρα μπαίνει στο πνεύμα μου

σαν μια θαυμαστή ριπή

που σταματάει το χρόνο

στην παλάμη του χεριού μου

 

 

 

 

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ
 

Ο ουρανός μου χαρίζει σύννεφα μεθυσμένα

η θάλασσα μου στέλνει μηνύματα

μέσα απ’ αυτές τις φοινικιές

las gaviotas alimentan fantasmas al romper

τα κύματα

η θαλασσινή αύρα μου σταμπάρει στο πρόσωπο

την εικόνα

των ματιών σου

με το μαντολίνο του ο πατέρας μου μου αφιερώνει ένα βαλς

από μια

βαρκαρόλα

ένα νεαρό ζευγάρι περνά μπροστά στα μάτια μου

συντριμμένο απ’ τον

έρωτα

κι ένα μικρό παιδί βάζει ένα ματσάκι από φύκια

στη δαγκάνα ενός

καβουριού.

Εκεί μέσα στην κουζίνα του σπιτιού

εσύ ψιθυρίζεις ένα θαλασσινό τραγούδι

ενώ οι μποτίλιες του κρασιού δροσίζουν το ψυγείο

και τα ψάρια τσιτσιρίζουν μες στο λάδι

για να εξεγείρουν

τις γάτες

εντείνοντας τη δική μας όρεξη για ζωή.

Ένα κουνούπι διασχίζει το δέρμα του μπράτσου μου

με το γλυκό του τσίμπημα

για να μου επιβεβαιώσει πως είμαι ζωντανός

σε φωνάζω για να δεις να περνά  η επόμενη έκδοση

των γλάρων

τα ερείπια του φτωχού παρελθόντος αυτού του  χωριού

με φωτίζουν με τους άγνωστους νεκρούς τους

που πίστευαν σε κάποιο

μέλλον

τι τύχη που μπορώ να ζήσω αυτό το παρόν μαζί σου

έρωτά μου

ερωτευμένος όπως είμαι με τις γάμπες σου του ανισσόροπου

του τροπικού

με τα μπράτσα σου του νεανικού αιωνόβιο δέντρου

και με τα μάτια σου που με κοιτάζουν  από μια πορφυρή απόσταση

λοιπόν ο θάνατος εδώ δεν έχει αναμνήσεις

έχασε τη μνήμη του όταν ήταν μωρό

με μια κεφαλιά που έδωσε αποπροσανατολισμένος

πάνω στο θόλο

τ’ ουρανού

άνοιξε τα μπράτσα σου έρωτά μου εδώ είμαι

σαν ένα μετέωρο έτοιμο να πέσω μες στα στήθη σου

και να μου χαρίσεις την πνοή μου

ερωτευμένος

ριγμένος μέσα σ’ αυτό το ευλογημένο απόβραδο

που βάλθηκε  να με κάνει ευτυχισμένο

με όλες του

τις δυνάμεις

και

μ’ όλα

τα δάκρυά του.

 

 

 

 

Gabriel Jiménez Emán (Caracas, 1950) es autor de diversos títulos entre novelas y cuentos. De sus obras en el campo del relato destacan Relatos de otro mundo (1988), Tramas imaginarias (1990), La taberna de Vermeer y otras ficciones (2005), Cuentos y microrrelatos (2012), Divertimentos mínimos (2011), Consuelo para moribundos (2012) y Fábulas, ficciones y microrrelatos (2016), mientras que de sus novelas sobresalen Una fiesta memorable (1982),  Mercurial (1994), Averno (2007), Paisaje con ángel caído (2004) y Hombre mirando al sur (2014). Como ensayista es autor de los libros Diálogos con la página (1984), Provincias de la palabra (1995), El espejo de tinta (2007) y La palabra conjugada (2016)  y de los volúmenes sobre cine Espectros del cine (1998) e Impreso en la retina (2010). Ha incursionado en la poesía (Balada del bohemio místico, 2010; Solárium, 2015) Es autor de varias antologías del cuento y el microrrelato venezolano, y de autores clásicos de la ciencia ficción; director de la revista Imagen (Ministerio de la Cultura), fundador de las editoriales  y revistas Rendija (Yaracuy), Imaginaria (Caracas),  Fábula (Falcón), y colaborador de páginas web y blogs en España, Portugal, Brasil, Argentina, Colombia y Venezuela. Sus microrrelatos figuran en antologías de varios países y han sido traducidos a diversos idiomas.

Ο ποιητής Γκαμπριέλ Χιμένεθ Εμάν γεννήθηκε στο Καράκας της Βενεζουέλας το 1950.Είναι ένας από τους σημαντικότερος ποιητές της χώρας του και γνωστός πεζογράφος και δοκιμιογράφος. Τα μικροδιηγήματά  του και τα ποιήματα του δημοσιεύτηκαν σε βιβλία και ανθολογίες και μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες. Ήταν διευθυντής και ιδρυτής πολλών λογοτεχνικών περιοδικών

 

 

 

Stelios Karayanis (Samos, 1956), es un poeta y ensayista representativo de la generación del 80, hispanista y traductor. Obtuvo el premio de poesía Nikiforos Vrettakos del Ayudamiento de Atenas el año 1993. Es Doctor de Filosofía Moderna por la Universidad de Ioanina de Grecia y Doctor de Teoria de Literatura y de Literatura Comparada por la Universidad de Granada. Es miembro de la Academia de Buenas Letras de Granada, uno de los fundadores de la Asosiación de los Hispanistas Griegos, miembro de la Asociación Naciolal de los Escritores Griegos y miembo de Pen Club. Imparte clases de Literatura Española en la Univeridad Abierta de Grecia desde el año 2005. Fué director de la Revista Internacional de Poesía Erato Ars Poetica y ahora es director de Hécate poesia, Ars Poetica, Revista Internacional de Poesía, Cuento y Teoría Poética. Dirige la serie de libros de Poesía y Ensayo Hécate Ars Poetica. Actualmente vive en Atenas.