Eduard Harents, (Yerevan, Armenia, 1981)

 

 

 

 

 

 

 

 

Eduard Harents, (Yerevan, Armenia, 1981)

 

 

 

 

 

Van Gogh se sintió aliviado de su oreja,

porque no la necesitaba:

ya había oído la Genius.

 

Al-Ma’arri realmente vio tanto,

que luego

los ojos ya no fueron importantes.

 

Charents no tuvo tumba,

porque

aún no ha muerto.

 

Saludo a la gente con mi mano izquierda,

porque con la mano derecha

ya he saludado a Dios…

 

 

 

 

Ahora poco a poco la despojo de aleros de silencio

y estampo mi oración,

que irrumpe desde las sombras de la palabra…

Ahora el matiz es más que la voz …

Y ya

entro descalzo en la capilla de la Esperanza,

ya que los pasos de mi fortuna no dibujan voces.

Cuántas huellas fueron chasquido del estruendo…

Pero la huella es la oración por mi amor,

que nunca termina,

porque eso no se entinta con una palabra…

Y ahora

el color principal es

el del amor que es la poesía de los sentimientos…

Esas musas no reconocen a una mujer…

 

 

 

 

 

 

 

Bajo la ventana de la poesía

desde el final hasta el comienzo del siglo

prodigo serenatas de borracho…

Y a mi alrededor las membranas mascan

tiempos de prostitutas,

para cautivar mi corazón,

están cambiando los matices de

su matriz para la estéril ropa interior, –

mi querido color en el mundo

es la poesía…

 

 

 

 

 

 

 

Rojo,     

rojo,

entre sus blasfemias rojas

los colores de los ángeles

llueven de mala gana;

la lluvia está punteando chubascos

en el pavimento de mi alma,

lo que estás

respirando

ahora-

como un amanecer…

 

 

 

 

Hoy más que nunca

empiezo a tener la necesidad de la existencia de Dios.

Y si existe,

en este caso,

hoy más que nunca

empiezo a creer paso a paso a la leyenda:

que su hijo era un hombre tan sencillo como yo,

aunque pudiera controlar las olas del mar

bajo sus pies…

Porque aún por muchos años-

yo no solo estaba caminando,

estaba corriendo

en el océano

del dolor y del amor…

 

 

(Traducciones de Ricardo Rubio)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

El undécimo mandamiento

 

Cuando permites que el amor

se vaya de tu mano,

aplaude

a la debilidad de tu alma.

 

Y al perdón de la luz que voló

de tus aleros

aplaude

con la palma en la mejilla

de la cual arrancas la flauta del aroma.

Aplaude a la flauta...

 

Una mano aplaude también...

 

 

 

 

Anhelo

 

La sombra del color

escala

las cicatrices del día,

caminando la serenidad

de un sueño encontrado.

 

La flor es el secreto

de dolor,

introspectiva sonrisa.

El vástago nombra el pecado.

 

Más allá de vendajes personales

de la oración,

 

la auto negación de un árbol

es tan brillante

como cálidas son las manos

de noche.

 

Me estoy congelando... tu nombre.

 

 

(Traducciones de Alicia Minjarez Ramírez)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Վան Գոգն ազատվեց իր ականջից,

որովհետև այն իրեն պետք չէր.

նա արդեն լսե՛լ էր Հանճարը:

 

Ալ-Մա’արրին իրականում տեսնում էր այնքան,

որ այլևս

աչքերն այնքան էլ կարևոր չէին:

 

Չարենցը գերեզման չունեցավ,

քանզի

նա դեռ չի՛ էլ մեռել:

 

Ես մարդկանց ձախո՛վ եմ բարևում,

որովհետև

աջով արդեն բարևե՛լ եմ Աստծուն…

 

 

 

 

Ես հիմա

հատ-հատ պոկում եմ լռության թարթիչները

ու կարկատում աղոթքս,

որ պատռվել է երանգներից բառի…

Հիմա երանգն ավելին է, քան ձայնը…

Ու ես արդեն

ոտաբոբիկ եմ մտնում Հույսի եկեղեցին,

որ քայլերս բախտիս

ձայներ չնկարեն:

Շշուկներից քանի՜ ոտնահետք է ճաքել…

Իսկ իմ ոտնահետքը

իմ աղոթքն է սիրուս,

որ երբեք չի՛ ավարտվում,

որովհետև չի՛ գունավորվում բառով…

Իսկ հիմա

գլխավոր գույնը այն է,

որ սերը զգացմունքի բանաստեղծությունն է…

Որ մուսաները կին չե՛ն դառնում…

 

 

 

 

Բանաստեղծության պատուհանի տակ

ես յուրաքանչյուր

դարավերջից մինչև դարասկիզբ

սերենադներ եմ շռայլում հարբած…

Ու մինչդեռ շուրջս

թաղանթներ ծամող

ժամանակները պոռնիկ -

սիրտս գրավելու համար

մեռնելու չափ չբեր իրենց ներքնազգեստի`

բնազդները կորցրած

երանգներն են փոխում,-

ամենասիրածս գույնը աշխարհում

բանաստեղծությո՛ւնն է…

 

 

 

 

Կարմիր,

            կարմիր,

                       կարմիր երդումներիդ միջև

հրեշտակի գույներն

                                    անձրևում են դժկամ,

անձրևն հոգուս մայթին

                                     կետադրում է ճիչեր,

որ շնչում ես

                       հիմա`

                                    իբրև

                                               աքլորականչ…

 

 

 

 

Այսօր,

ավելի քան երբևէ,

ես սկսում եմ

Աստծո գոյության կարիքն ունենալ:

Իսկ եթե նա կա,

այդ դեպքում

այսօր,

ավելի քան երբևէ,

ես հետզհետե սկսում եմ հավատալ

այն սուրբ լեգենդին,

որ նրա որդին

ինձ պես հասարակ մի մարդ է եղել,

թեև կարող էր ծովալիքները

պահել ոտքի տակ…

Քանզի

այս էլ քանի տարի է, որ

ես ոչ թե քայլում,

այլ վազվզո՜ւմ եմ

              Սիրո ու Ցավի

                                          օվկիանի վրա:

 

(Traducciones de Ricardo Rubio)

 

 

 

 

Տասնմեկերորդ պատվիրան

 

Երբ Սերը բաց ես թողել ձեռքիցդ,

ծափահարի´ր

հոգուդ «տկարությանը»:

Եվ ի ներումն Լույսի, որ թռավ

թարթիչներիցդ,-

ծափահարի´ր` ափդ այտիդ,

որից պոկեցիր բույրերի սրինգը:

Սրի´նգն ապտակիր…

 

Մի ձեռքը նույնպես ծափ է տալիս:

 

 

 

 

 

 

 

Կարոտ

 

Գույնի ստվերը օրվա սպիներն է

չափում`

քայլելով խաղաղությունը

հանդիպակաց երազի…

 

Ծաղիկը ցավի գաղտնիքն է,

ներհայեցող ծիծաղ:

Բողբոջը անվանում է մեղքը:

 

Սեփական աղոթքի վիրակապերից

անդին

ծառի ինքնահերքումը նույնքան

պայծառ է,

որքան ջերմ են ձեռքերը

գիշերվա:

 

Մրսո´ւմ եմ անո´ւնդ…

 

 

(Traducciones de Alicia Minjarez Ramírez)

 

 

 

 

 

Eduard Harents (Yerevan, Armenia, 1981). Se graduó de la Universidad Estatal de Ereván, de la facultad de Estudios Orientales y el Centro de Lengua y Cultura Árabe de la Universidad de El Cairo. Autor de 10 colecciones de poemas. Ha sido publicado en numerosas antologías y revistas armenias y extranjeras. Quintuple de premios: en 2007, 2009, 2011 y 2013 fue premiado en las nominaciones a Mejor Serie Poética y Mejor Traducción. Primer premio de poetas jóvenes con el nombre de Irina Gyulnazaryan («El mejor libro de poesía del año») por el libro «Lethargic Vigilance», Ereván, 2013. El premio literario internacional «Pjeter Bogdani» (2015, Kosovo), - premio para Poesía-2015. El premio literario internacional «Dardanica» (2019, Bélgica). Premio Panorama Global («Panorama International Literature Awand 2020», Insus Scrolls Press / Writers Capital International Foundation, India-Italia).

Los poemas de Eduard Harents se tradujeron a más de 50 idiomas. Es el escritor armenio más traducido de todos los tiempos.

En 2016 se publicó, en Bélgica, su libro «La vida me vive» («Jeta jeton më mua»; Bruselas, editorial «Bogdani»), y en 2017 se publicó en España su libro «Vigilancia letárgica» («Vigilia letárgica »; Barcelona, ​​editorial“ Emboscall ”).

 

 

 

 

Eduard Harents (Yerevan, Armenia, 1981). He has graduated from Yerevan State University, the faculty of Oriental Studies and Cairo University Center of Arabic Language and Culture. Harents is an author of 10 poem collections. He has been published in numerous Armenian and foreign periodicals and anthologies. He is a quintuple prize winner: in 2007, 2009,  2011 and 2013 he was awarded in Best Poetical Series and Best Translation nominations. Young poets first prize by the name of Irina Gyulnazaryan («The best poetry book of the year») for the book «Lethargic Vigilance», Yerevan, 2013. The International literary prize «Pjeter Bogdani» (2015, Kosovo),- prize for Poetry-2015. The International literary prize «Dardanica» (2019, Belgium). Panorama Global Award («Panorama International Literature Awand 2020», Insus Scrolls Press/Writers Capital International Foundation, India-Italy).

Eduard Harents poems were translated into more than 50 languages.

Eduard Harents is the most translated Armenian writer of all times.

In 2016, his book «The life lives me» was published in Belgium («Jeta jeton më mua»; Bruxelles, “Bogdani” publishing house), and in 2017, his book «Lethargic Vigilance» was published in Spain («Vigilia letárgica»; Barcelona, “Emboscall” publishing house).